Łupież pstry a bielactwo
Łupież pstry a bielactwo- zdecydowana większość osób ma problem z rozróżnieniem tych chorób. Wynika to z podobieństwa niektórych objawów, ale przede wszystkim niskiej świadomości społecznej na ich temat. W związku z tym, w przypadku występowania jakichkolwiek objawów skórnych związanych z tymi schorzeniami, należy udać się do dermatologa, który przeprowadzi diagnozę. Natomiast w tym artykule poznacie podstawowe objawy oraz różnice między łupieżem pstrym i bielactwem.
RANKING – Preparaty, szampony i maści na ŁUPIEŻ PSTRY.
Sprawdź mój ranking najlepszych preparatów na łupież pstry.Łupież pstry a bielactwo – symptomy łupieżu
Biorąc pod uwagę łupież pstry, a bielactwo, to należy zwrócić uwagę na etiologię każdej z chorób, ponieważ to przyczyny właśnie wywołują największe różnice w przebiegu choroby. Za łupież pstry odpowiedzialne są drożdżaki, znajdujące się na skórze głowy. Żywią się one naskórkiem oraz łojem, wydzielanym przez gruczoły. Ich obecność wywołuje następujące objawy:
- widoczne na skórze plamy, występujące na barkach, klatce piersiowej oraz plecach. Plamy przybierają czerwoną lub brązową barwę,
- łuszczenie skóry,
- świąd i pieczenie skóry, co może przerodzić się w poważniejsze podrażnienia, a ostatecznie do uszkodzenia naskórka. Stany zapalne mogą być przyczyną zakażeń.
Objawy | |
---|---|
Łupież pstry | Bielactwo |
brunatne lub czerwone plamy | plamy jaśniejsze od skóry |
plamy występują na: plecach, barkach, klatce piersiowej | plamy występują m.in.. na: kolanach, łokciach, twarzy |
łuszczenie skóry |
PITYVER
ZESTAW KOSMETYKÓW NA ŁUPIEŻ PSTRY KUP TERAZ
Łupież pstry a bielactwo – symptomy bielactwa
Wiadomo jak wygląda łupież pstry, a bielactwo czym się objawia? Specjaliści sklasyfikowali bielactwo na dwa rodzaje: wrodzone uogólnione (objawy zajmują około 80 % powierzchni ciała i dotyczą nawet siatkówki oka), wrodzone częściowe (plamy nie występują na stopach, ani na dłoniach), nabyte uogólnione (plamy zajmują 80% ciała, nawet twarz), nabyte częściowe (objawy pojawiają się na wybranych częściach ciała). Podstawową przyczyną bielactwa jest brak melaniny, która zapewnia skórze odpowiedni kolor. Gdy jej brakuje koloryt skóry jest nierównomierny, a na jej powierzchni widoczne są plamy.
W związku z tym wyróżnia się następujące objawy choroby:
- plamy na skórze występujące zazwyczaj na wybranych partiach ciała: palcach i dłoniach, kolanach, twarzy, łokciach, narządach płciowych,
- plamy występujące w bielactwie różnią się od koloru skóry, są zdecydowanie jaśniejsze.
Łupież pstry a bielactwo – czym się różnią?
Łupież pstry i bielactwo to odrębne jednostki chorobowe. Specjalista potrafi je szybko odróżnić. Bielactwo charakteryzuje się jaśniejszymi w porównaniu do koloru skóry plamami, które nie wykazują dodatkowych objawów (nie swędzą ani nie pieką).
Różnicą jest również lokalizacja zmian skórnych. W przypadku bielactwa będą to: narządy płciowe, twarz, stopy oraz dłonie, a łupieżu pstrego: klatka piersiowa, plecy oraz barki. Plamy charakterystyczne dla łupieżu mają również inny kolor, ponieważ są brunatne lub czerwone. Co więcej, wykwity skórne swędzą, przez co często są drapane. Ich naruszanie powoduje powstawanie stanów zapalnych, a później ran.
Warto również podkreślić, że łupieżem można się zarazić w przeciwieństwie do bielactwa. Różnice wynikają również ze sposobów leczenia. Jeśli chodzi o łupież pstry leczenie est długotrwałe, ale efektywne, natomiast kuracja bielactwa nie zawsze jest skuteczna, choć równie skomplikowana.
Łupież pstry a bielactwo – działaj szybko
Jeśli chodzi o łupież pstry i bielactwo, to na podstawie tego artykułu szybko można zrozumieć różnicę między chorobami i nauczyć się ich rozpoznawania. W związku z tym każdy niepokojący objaw należy konsultować z lekarzem. W ten sposób można uniknąć przykrych konsekwencji, a co najważniejsze: cieszyć się dobrym zdrowiem i piękną skórę, bez potrzeby skomplikowanego leczenia.
Bibliografia
1. Faergmann J., Rola drożdżaków rodzaju Malassezia w chorobach skóry, 2004
2. Zawirska A., Adamski Z., Grzyby z rodzaju Malassezia, 2004
3. Macura A.B., Pawlik B., Leczenie grzybic. Zarys mikologii lekarskiej, 1998